"Sevmek Nedir Bilirmisin..."

"SEVMEK NEDİR BİLİRMİSİN?”

Çocuk kızın yüzüne baktı. Geçmişi hatırladı. Bir ay önce ayrılmışlardı. Hem de kız deli gibi severken. Bunu bilmiyordu. Anlayamamıştı kızın sevgisini belki de anlamak istememiştir! Ve hâlâ daha seviyordu kız. Ama düşman olmuşlardı. Yine aynı hikâye; gurur, arkadaşlar ve zıtlık. Bu üç eziyet sağ olsun ayrılmışlardı. İki yabancı. Birlikte ama yalnız iki yabancı...
Bu hatırlamadan sonra çocuk hararetli bir tartışma sonunda şu soruyu sordu;
“ – Sen sevmek nedir bilir misin?”
“ – Ne demek bilir miyim? Bu soruyu sormana inanamıyorum. Nasıl yaparsın, nasıl sorarsın! Vicdanın rahat mı? Uzun geceler boyunca uykusuzluk çektin mi? Peki ya sen sevdin mi? Hayır sanmıyorum. Buz tutmuş bir kalple sevemezsin. Kendini aldatırsın ancak. Ve aynı buz tutmuş yürekle bu soruları soruyorsun. Ne yapıyorsun, nereye gidiyorsun bir fikrin var mı? Gitgide çamura saplanıyorsun. Bitip tükenmeyen gecelerde... Sevmek nedir bilirim!!! Evet bilirim! Uzun gecelerde gözüme bir damla uyku girmeden, yorganın altında, ondan gelecek tek bir mesaj için saatlerce beklerdim. Sevmiştim. Hâlâ seviyorum. Bi zamanlar buz tutmuş kalbinle sende sevmiştin. Ya da ben öyle sanmıştım. Hayır, hayır, sevmemiştin. Buz tutmuş bir kalple sevemezsin. Sen nesin? Kalbimi söküp atmaya ne hakkın var? Kalpsizim işte, sevemiyorum. Tek bir kişiye bağlanmıştım. Kalbimi çaldı, hayallerimi, uykularımı, gecelerimi, umutlarımı çaldı! Beni aldattı, kullandı. Duygularımla oynadı. Hem de bu benim arkadaşımdı. Çok iyi arkadaşım... Sonra ne mi yaptı! Kaçtı ve hatalarını başkalarının üstüne attı. Arkadaşları yüzünden beni bıraktı. Şimdi bana karşımda bu soruyu soruyor. Anlamadın mı sersem! Uykularımı, hayallerimi, gecelerimi ve KALBİMİ çalan sensin! Ne kadarda sersemsin. Sevgimi hiç anlamadın, anlamak istemedin! Eriyip gidiyorum. Neden fark etmedin. Neden bırakıp gittin? Neden???????? ”
Kız, içindeki tüm nefreti, daha doğrusu içindeki tüm sevgiyi haykırmıştı. Çocuk donup kalmıştı. Bu kadar ileriye gittiğini tahmin edemezdi. Aslında oda sevmişti ama ama ama... Amalar dolu bir dünyada... Onun ne suçu vardı? Arkadaşlarınındı bütün suç. O kıza onlar çektirmişti. Neden olmasın? Hâlâ seviyordu çocuk. Neden arkadaşları ve maziyi kenara atıp yeniden başlamıyorlardı?
“ – Beni affet” diye inledi. Kızın gözlerinden düşen tek bir inciyi bile sakınan çocuk kızın ağlamasına dayanamadı olduğu yere çöküp ağlamaya, inlemeye başladı. Kız dayanamadı çocuğun yüzünü kendine doğru çevirdi. “ – Seni seviyorum” diyerek yaşlardan ıslanmış dudaklarına masum bir öpücük kondurdu...


G.G - 20.04.2005